Ο ύμνος του οικοτροφείου

Ωριοτόνιστο, θείο

θα σε κάνω τραγούδι

γλυκό μου Οικοτροφείο.

 

Στις πηγές των υδάτων, στη γη

την αγία της πίστης ριζώνεις

και σα χέρια τούς κλώνους υψώνεις

προς τον Πλάστη σου σε προσευχή.

 

Στην ολόδροση πράσιν’ αγκάλη

με στοργη, με καμάρι κρατώ

ένα σμάρι γλυκό, φτερωτό,

ώριους ύμνους για σένα που ψάλλει.

 

Καμε πράξη το πόθο κι η φλόγα

αναμμένη να μένει ζητώ,

τα πουλιά που στούς κλώνους κρατώ,

σκύψε άγιε Πατέρα κι ευλόγα,

 

της Ελλάδος Σου είναι παιδιά

ένα κι ένα από Σε διαλεγμένα

με της χάρης το νέκταρ θρεμμένα

και οι πόθοι τα κάναν πουλιά.

 

Τα πουλιά τα φτερά τους γυμνάζουν

κι αντρειεύουν τους μυς, την καρδιά

κι ώρα μ’ ώρα γυρεύουν μακρυά

να πετάξουν, γοργά, και σου τάζουν

 

ταχυδρόμοι Θεού να γενούν,

την αλήθεια, το φως να σκορπίσουν,

τις καρδιές των νεκρών ν’ αναστήσουν

και για Σε να μιλούν και να ζουν.

 

ποίημα Ευσταθίου Χ. Μπάστα.