Στις 25 Ιουλίου 2005 αναπαύθηκε εν Κυρίω ο παλαιός συνοικότροφός μας Γρηγόρης Ντριγκόγιας. Νέο τον πήρε ο Άγιος Θεός σε ηλικία μόλις 46 ετών. Σύζυγος, παιδιά, γονείς, αδελφοί κατά σάρκα και κατά πνεύμα, φίλοι, γνωστοί, συναγωνιστές στους καλούς αγώνες της πίστεως και της Πατρίδος σπεύσαμε στην Αγιά – Σοφιά της Θεσσαλονίκης να του αποδώσουμε τον τελευταίο ασπασμό.
Ο Γρηγόρης ως φοιτητής, δεν ασχολούνταν μόνο με τα μαθήματα της Σχολής του. Ήταν πάρα πολύ δραστήριος. Έδινε το αγωνιστικό παρών σε κάθε καλή ευκαιρία. Έβρισκε πάντοτε το χρόνο για επικοινωνίες, για αδελφική συναναστροφή, για πνευματικές συζητήσεις, για να προασπισθεί τα εθνικά μας δίκαια, αλλά και για πειράγματα, για σκανταλιές, για ψυχαγωγία.
Οι ακολουθίες στο παρεκκλήσιο του Οικοτροφείου μας πάρα πολύ τον συγκινούσαν. Οι συζητήσεις στα δείπνα του Οικοτροφείο τον ηλέκτριζαν. Οι ατελείωτες και ενδιαφέρουσες συνομιλίες με συνοικοτρόφους του τον ενδυνάμωναν. Οι εξορμήσεις του περιοδικού «η Δράσις μας» στο Πανεπιστήμιο και οι κόντρες με τους άθεους τον έκαμναν μαχητικότερο. Ήταν ικανός να διαθέτει ώρες πολλές, για να υπερασπισθεί τα ιδανικά του. Θυμάμαι πολλές φορές που νύχτωνε κι αυτός συνέχιζε να δίνει τη μαρτυρία του. Το προαύλιο της Γεωπονικής Σχολής γινόταν συχνότατα πεδίο ιδεολογικών συγκρούσεων, στις οποίες έδινε ομηρικές μάχες. Όποιος αναπολεί τα χρόνια εκείνα καταλαβαίνει τι σημαίνε να μάχεσαι για τα ελληνορθόδοξα ιδανικά στο χώρο του Πανεπιστημίου.
Ο Γρηγόρης ήταν αγωνιστής οικότροφος. Ζούσε έντονα την οικοτροφιακή ζωή. Ως υποψήφιος έκανε για λίγο οικότροφος και στο Οικοτροφείο των Αθηνών. Αλλά κυρίως έζησε την οικοτροφειακή ζωή όλα του τα φοιτητικά χρόνια στο Οικοτροφείο της Θεσσαλονίκης. Κατά τη μνημειώδη έκφραση του αείμνηστου Διευθυντού μας Ευστρατίου Βαμβουκλή καταξιώθηκε ως «παλαιός καλός οικότροφος». Ο Γρηγόρης βοήθησε και χειρονακτικά στη μεταστέγαση του οικοτροφείου μας από το παλιό στο καινούργιο, συνδέοντας έτσι δύο περιόδους.
Επίσης και μετά το πέρας των σπουδών του δεν το αποχωρίστηκε. Στο Οικοτροφείο έμενε και ως έφεδρος αξιωματικός, όταν υπηρετούσε τη θητεία του. Κι ακόμη παρέτεινε τη διαμονή του ώσπου δημιούργησε δική του οικογένεια.
Στο Οικοτροφείο δημιούργησε τις γνησιότερες φιλίες και τις διατήρησε ως το τέλος. Ο Γρηγόρης ήταν αληθινός φίλος, επίμονος φίλος. Λάτρευε τη φιλία, αγαπούσε ειλικρινά τους φίλους του και τους είχε πάντα στη θύμησή του. Τους μνημόνευε στις προσευχές του. Τους παρακινούσε σε δράση. Δεν άφηνε κανέναν σε ραστώνη. Πολλοί από τους φίλους του έγιναν κατόπιν κουμπάροι του. Άλλος τον πάντρεψε, άλλος του βάφτισε το ένα παιδί, άλλος το άλλο παιδί, άλλος το τρίτο, άλλος το τέταρτο. Κι αυτός βάπτισε παιδιά άλλων φίλων του.
Στο Οικοτροφείο έμαθε ο Γρηγόρης να ζη πνευματική ζωή. Ο Μητροπολίτης Σεβαστιανός τον βρήκε έτοιμο στέλεχος και τον αξιοποίησε στο έπακρο. Αλλά και ο Γρηγόρης τον είχε πνευματικό Πατέρα του και έδωσε την καρδιά του για το Βορειοηπειρωτικό. Αναδείχτηκε γνήσιο τέκνο του εθνεγέρτη και μπουρλοτιέρη των αγνών ψυχών Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανού.
Πάντοτε εδώ επέστρεφε. Για να βρει κουράγιο και δύναμη στη συνέχιση του αγώνα. Για να βρει καινούργιους συνοδοιπόρους στα πρόσωπα των φοιτητών των επόμενων ακαδημαϊκών ετών. Για να στηρίξει συμβολικά, αλλά και ουσιαστικά, αυτό που θεωρούσε ανέκαθεν «δεύτερο σπίτι» του. Και το οικοτροφείο πάντοτε τον υποδεχόταν σαν γνήσιο τέκνο του, σαν δικό του θρέμμα … και ανταποκρινόταν … Εδώ στο οικοτροφείο γίνονταν ως πολύ πρόσφατα οι συναντήσεις με τον επίσκοπο Κόνιτσας, εδώ χαράσσονταν η γραμμή του αγώνα και αποφασίζονταν οι δράσεις. Και ξανάρχονταν οι μνήμες και αναβίωναν μέσα του σκηνές του τότε, των φοιτητικών του χρόνων. Οικοτροφείο γι’ αυτόν ήταν η συλλογική μνήμη, η ζωή σε μια αδιάκοπη συνέχεια.
Ο Γρηγόρης δεν αξίζει θρήνο και οδυρμό. Ήταν ωραίο παιδί … Γιατί να κλάψεις;
Η ζωή εκεί πάνω συνεχίζεται. Θα παραμένει πάντοτε διακριτό κομμάτι της ζωής του Οικοτροφείου Θεσσαλονίκης «ο Άγιος Δημήτριος». Η ζωή του θα είναι πάντοτε αναγνωστέα από τους νεώτερους οικοτρόφους. Και σίγουρα εύχεται για την απρόσκοπτη συνέχεια του Οικοτροφείου και χαίρεται για τις προόδους του.